Online trollen een grote bek maar een klein leven
Je kent me niet
Je leest een zin en denkt: ik weet wie ze is.
Alsof één post genoeg is voor een oordeel vol gif.
Je vult in, projecteert, spuugt je gal,
maar je weet niks, helemaal niks. Jij kent me van geen kant, malloot.
Je ziet mijn woorden en voelt je geraakt,
niet omdat ik iets fout doe,
maar omdat jij leeg bent
en alles wat ik schrijf iets laat trillen waar jij bang voor bent.
Dus gooi je die haat eruit,
blind, laf, venijnig,
alsof het jouw recht is om iemand te breken
omdat jij jezelf niet eens durft aan te kijken.
Ik zie je niet, en tóch ruik ik je
je bitterheid, je frustratie, je onderdrukte schreeuw.
Je draagt die haat zo diep in jezelf
dat je iedereen vergiftigt die ademt zonder jouw goedkeuring.
Maar weet je wat het is?
Jij durft zelf niets te melden.
Niet uit nuance, niet uit stijl,
maar uit pure angst voor wat er dan terugkomt.
Dus pak je mij.
Iemand die schrijft.
Iemand die iets maakt.
Iemand die durft te bestaan zonder jouw toestemming.
Omdat je weet: ik ben zichtbaar.
En jij? Jij blijft stil als er mensen bij staan.
Je kijkt naar de grond
en speelt je stoerheid pas af als niemand je kan horen.
Maar ik zie je en ik walg ervan.
Je komt hier niet voor gesprek,
niet voor inhoud,
maar om te slopen.
Omdat je niks bouwt en nooit iets hebt gebouwd.
Omdat alles in jouw leven bestaat uit echo’s en andermans vuil.
Dus flikker op met je meningen, je gif en je gal.
Je hebt niets te melden, dus val niemand lastig en vooral mij niet.
Ik ben niet jouw vuilnisbak.
En jij bent niet meer dan een echo zonder inhoud.
Zo, klaar.
Dit is naar aanleiding van trollen die op mijn facebook van alles over het hek gooien
Nieuwsbrief? Ja, maar zonder poeha
Ja, je ziet veel op internet. Maar niet met mijn woorden, mijn scherpte en mijn humor.
Schrijf je in als je:
- Genoeg hebt van lege updates
- Soms wilt lachen én nadenken
- Wilt weten waar ik me nu weer druk om maak
Kort, scherp en alleen als het ergens over gaat.
Toetje van Eveline
