Soms laat je je jezelf gaan en denk dit is een leuk plan. Niet omdat je behoefte hebt aan slapeloze nachten, maar omdat je denkt: Wat kan er misgaan? Een logé, gewoon een vriend. Geen romantisch gedoe, geen ingewikkelde blikken, gewoon maatjes. Maar leg dat maar eens uit aan de buitenwereld. Want volgens velen kan vriendschap tussen man en vrouw natuurlijk niet bestaan zonder verborgen gevoelens, dramatische liefdesverklaringen of op z’n minst een spannend hoofdstuk.

Nou, laat ik dat misverstand meteen de wereld uithelpen: ja, het kan. En ja, bij mij blijft het zo. Altijd.

Dus daar stond hij dan, met z’n luchtbed en een grijns, gevolgd door de waarschuwing: “Ik snurk hoor.”

Prima, dacht ik. Sky zal het gezellig vinden. De kat? Die moppert standaard als er iemand ademhaalt in zijn huis.

Na een avond The Wheel of Time kijken waar het verhaal al snel ondergesneeuwd raakte door een tsunami aan nepbloed besloot ik dat het tijd was om mijn bed op te zoeken. Proberen te slapen terwijl mijn hoofd nog bezig was met het analyseren van hoe je in vredesnaam zóveel liters bloed kunt gebruiken zonder dat de kijker afhaakt.

En toen begon het wachten. Niet op slaap, maar op dat beloofde gesnurk. Want als iemand zegt dat hij snurkt, ga je daar automatisch op liggen wachten. Maar het bleef stil. Té stil. Je begint je af te vragen of hij überhaupt nog ademt of dat je straks 112 moet bellen omdat de ‘snurker’ zich heeft verslapen naar het hiernamaals.

Alsof dat niet genoeg was, besloot mijn kat dat het tijd was voor zijn nachtelijke ‘ik-ben-er-ook-nog’-moment. Midden op mijn buik. Vijf kilo puur ego. En terwijl ik probeerde te ademen onder dat pluizige gewicht, hoorde ik het subtiele takketak van Sky’s nagels. Daar kwam nummer twee.

Ik fluisterde nog hoopvol: “Ga maar lekker op de grond liggen.” Maar nee, Sky had zijn zinnen gezet op een logeerpartijtje. Voor ik het wist, vloog hij met militaire precisie op het luchtbed van de snurkloze gast.

En daar stond ik. In de deuropening. Halverwege de nacht. Starend naar een hond die zich prinsheerlijk installeerde naast iemand die blijkbaar stiller sliep dan zijn eigen schaduw. Wat doe je dan? Ga je Sky terughalen, met het risico dat je zelf bovenop de logé eindigt? Of laat je het universum z’n gang gaan en hoop je dat niemand wakker schrikt?

Ik koos voor optie twee. Niet uit luiheid, maar uit zelfbehoud.

De rest van de nacht? Laten we zeggen dat mijn bed alle kanten heeft gezien, behalve de comfortabele kant. Elke keer als ik bijna wegdommelde, zag ik weer een scène uit die bloedfilm voor me, hoorde ik Sky’s tevreden zuchten in gedachten of voelde ik de geestelijke druk van een kat die mij als matras had uitgekozen.

De ochtend kwam als een bevrijding. Voor mij dan. De logé kwam fris en fruitig de kamer uit wandelen, meldde dat hij heerlijk had geslapen, en had geen idee van Sky’s nachtelijke invasie. Ik stond daar met een gezicht alsof ik drie wereldoorlogen had overleefd, terwijl Sky zich uitrekte alsof híj degene was die het zwaar had gehad.

Het luchtbed? Dat had de nacht ook niet ongeschonden doorstaan. Blijkbaar had het gebruiksaanwijzing ‘voor gevorderden’. Maar hé, als dát nog je grootste probleem is, mag je niet klagen.

En terwijl ik daar stond, strompelend richting koffie, wist ik het weer: dit is precies waarom Hotel Eveline zelden open is voor logés. Niet omdat ik ongezellig ben, maar omdat je met één nacht chaos, huisdieren met eigen wil en een hoofd vol spinsels beseft dat rust een onderschat goed is.

Dus voor iedereen die denkt dat logeren bij mij ‘gezellig’ is: zorg dat je van katten houdt, honden accepteert als mede-bedbewoner en geen verwachtingen hebt van een uitgeruste gastvrouw. En nee, romantiek hoef je al helemáál niet te zoeken tenzij je valt op wallen, sarcasme en ochtendlijke chagrijnigheid.

O, ja: Hotel Eveline is voorlopig volgeboekt. Tenzij je niet snurkt, katten negeert, zelf je luchtbed opblaast en genoegen neemt met koffie als enige luxevoorziening.