Hoe mijn tuin veranderde in een vogelsoap met katten, drama en Sky als vrederechter

Je hebt mensen die hun tuin omtoveren tot een paradijs vol vlinders, lavendel en rustgevende windgongen. En dan heb je mij. Mijn tuin is het toneel van een vogelsoap die het niveau van GTST ver overstijgt. Geen bloeiende borders of zenhoeken hier, maar een dagelijks live verslag van musjes met karakter, katten met passief agressieve intenties en een hond genaamd Sky die de vredesmissie van de Verenigde Naties op zich neemt.

Het begon allemaal met één mus, gewoon een mus. Tenminste, dat dacht ik. Een schattig bolletje veren dat wat zat te pikken onder de klimop, maar zoals het gaat met schattige dingen, ze komen nooit alleen. Voor ik het wist, was mijn tuin veranderd in een ornithologisch openluchtfestival.

Van mus tot mega event

Ze kwamen met tientallen. Geen familie die op elkaar leek, hoor. Nee, dit waren individuen. Karakterkoppen. De een met het postuur van een rugbyspeler, de ander met de zenuwtrekjes van een opgefokte barista. Ik kon niet anders dan ze namen geven. Dat begon uit praktische overwegingen, maar eindigde als hobby. Barry, de dikkige die altijd als laatste komt maar wél het meeste eet. Truus, die iedereen op stang jaagt. Joop, die steevast naast het vogelbad springt alsof hij auditie doet voor een slapstickfilm.

Klik goed op de afbeelding om het product te bekijken

Maak 'm eigen, bestel nu jouw gepersonaliseerde product.

Het zijn net mensen, maar dan zonder hypotheek.

De silo fastfood voor gevleugelden

Ik hang dus netjes een silo op. Zo eentje waarvan je denkt, dat ziet er schattig uit, leuk voor een paar vogeltjes. Ik bedoel, hoe veel mus kan één mus zijn? Nou. Binnen drie dagen was het de McDrive van de buurt. Er werd gevochten, gekwetterd, gevoederd, en ik ben er vrijwel zeker van dat Barry ergens een geheime opslag heeft gegraven. Misschien met een zwart zaadjescircuit erbij. Je weet het niet.

De silo draait overuren. Ik gooi er voer in, draai me om, en het is alweer leeg. Alsof iemand met een stofzuiger op standje tornado erin is gegaan. En altijd, echt altijd, is er één mus die met z’n pootjes in de lucht hangt van verzadiging terwijl de rest nog ruziet over wie er het eerste was.

Vogelbadje: wellness met risico’s

Dan heb je nog het vogelbadje. Ooit gekocht met het idee, leuk, kunnen ze een beetje badderen. Fris, gezond. Nou, dat badje is het toneel van een dagelijks drama.

Ze verdringen elkaar alsof ze concertkaartjes winnen. Er wordt gespetterd, geduwd, gevloekt (ja, dat hoor ik echt). Eén keer dacht ik zelfs dat er een mus expres in het water had gepoept om z’n plek veilig te stellen. Het is survival of the natste.

En Joop, die lieve, domme Joop springt elke dag met volle overtuiging nét naast het badje. Landt op de rand, mist z’n grip, plonst erin, klimt eruit, schudt zich uit en doet alsof het de bedoeling was. Iedere. Dag. En ik hou van hem.

Katten: de luiheid der roofdieren

Mijn katten? Die kijken toe. Het zijn er drie. Elk met hun eigen kijk op het leven. De ene ligt onder de hortensia en kijkt met half gesloten ogen naar het spektakel, als een Franse intellectueel die zich te goed voelt voor reality tv. De ander probeert zich voor te doen als standbeeld, in de hoop dat een mus ooit denkt, goh, wat een charmant ornament. En de derde? Die snapt het allemaal niet maar vindt het geinig om achter blaadjes aan te rennen.

Gelukkig zijn de musjes streetwise. Zodra er ook maar een snorhaar beweegt, stijgen ze op in formatie. Alsof ze gerepeteerd hebben op luchtdansschool. Ze maken een duikvlucht, scheren over het pad en landen twintig centimeter verderop. Drama zonder doden. Katten kijken dan zo van, ja, oké, morgen misschien.

Sky: vredesduif in herdervorm

En dan is er Sky. Mijn hond. Mijn harige scheidsrechter. Zodra hij de tuin betreedt, verandert de sfeer. Musjes verstijven. Katten heroverwegen hun keuzes. Sky zelf? Die loopt alsof hij net uit een yogaklas komt. Kalm, waardig, lichtelijk verveeld.

Hij ruikt aan het vogelbadje, tilt een wenkbrauw op richting Joop, en als het hem echt te gortig wordt, niest hij. Een ferme nies, die door merg en been gaat. Alles vliegt. Iedereen duikt. Het spel is opnieuw begonnen.

Sky heeft nooit een mus gepakt. Niet eens geprobeerd. Hij bemiddelt. Dat is z’n rol. Als er een Nobelprijs voor tuinvrede bestond, hing die nu aan zijn halsband.

Relatiedrama’s in de klimop

Soms, als ik op mijn tuinstoel zit, hoor ik ze. De musjes. In de klimop. Discussies die klinken als burenruzies. Gezeur over territorium. Eén keer hoorde ik een hele scène over wie wanneer bij wie op de tak mocht logeren. Het leek wel een script van Goede Tijden. Barry schreeuwde dat Truus altijd haar vleugels breed houdt. Truus gilde terug dat Barry teveel zaadjes vreet en dat iedereen dat zat is. En ik? Ik nipte aan m’n thee en dacht, dit is beter dan Netflix.

Hoeveel chaos past in een tuin?

Je zou denken dat dit onhoudbaar is. Dat het ooit escaleert. Maar het werkt. Precies doordat niemand de leiding heeft. Geen hoofdmus, geen projectmanager, geen kat met plannen. Alleen instinct, drama, vreten en af en toe een nies van Sky om de boel weer in balans te brengen.

Mijn tuin is geen zenplek. Het is een circulaire ramp in slow motion, maar wel eentje waar alles leeft. Alles beweegt, alles ruikt naar nat gras, oud zaad en avontuur. En ik, ik mag toekijken en hoef niet mee te doen. Ik mag lachen, mopperen, me verwonderen en iedere ochtend checken wie er nog leeft, wie er boos is, en of Joop het badje nu eindelijk gehaald heeft.

Waarom ik dit deel? Omdat ik het zelf bijna niet geloof

Ik bedoel, wie zit er nou 30 minuten per dag naar musjes te kijken? Nou, ik dus. En ik geef toe, het doet iets met je. Je gaat dingen zien. Patronen. Herkenning. Ze lijken soms verdacht veel op mensen. Beetje ego, beetje angst, beetje liefde. En dat allemaal op vier gram vogel.

En weet je wat het mooiste is? Ze vragen niets van je. Ze fluiten gewoon. Ze vallen. Ze vliegen. Ze poepen soms precies op de plek waar ik net schoongemaakt heb, maar zelfs dat vergeef ik ze. Omdat het echt is. Niet gepolijst. Niet gepland. Gewoon rauwe, chaotische echtheid.

Slotakkoord met snavel

Iedere ochtend als ik de tuindeur openzwaai, beginnen ze alweer. Truus schreeuwt. Barry landt zwaar puffend op de silo. Joop maakt z’n warming up voor zijn dagelijkse misser. De katten geeuwen. Sky tilt één wenkbrauw. En ik denk, ja hoor, daar gaan we weer.

En ik zou het voor geen goud willen missen.

PS: Heb je gelachen, gegrinnikt of gedacht, deze vrouw heeft vogelvoer in haar bloed? Laat dan een klein snaveltje achter op mijn site via een donatie. Wil je vaker dit soort tuinsoap in je inbox, zonder vogelpoep en met een knipoog? Schrijf je in voor de nieuwsbrief .