Simone Roos verzweeg feiten in Arib-affaire
Simone Roos liegt niet, ze “vergat” alleen relevante feiten te delen met het Openbaar Ministerie. Zoals een scenario-overleg waarin precies werd besproken hoe Tweede Kamerlid Khadija Arib het zwijgen kon worden opgelegd. Ook de rol van communicatieadviseur Sonja K. bleef buiten beeld. Dit blijkt uit een vernietigende aangifte die Follow the Money heeft ingezien en waar is Roos nu? Lid van de landelijke korpsleiding van de politie. Je leest het goed: integriteit boven alles, behalve aan de top.
Vera Bergkamp (D66), destijds Kamervoorzitter, wist van deze informatie. En hield net zo hard haar mond. Dat heet in sommige kringen samenspanning en in Den Haag heet het beleidsvorming.
Stel je voor dat jij een belastingformulier “per ongeluk” verkeerd invult of een foutje maakt in je bijstandsaanvraag. Je krijgt een boete, terugvordering, een fraudevinkje. Maar wie bestuurt, mag selectief vergeten. Wie onderzoekt, mag weglaten. En wie rapporteert, mag verdraaien zolang het maar in het belang van het apparaat is.
De affaire Arib draait niet om Arib. Het gaat over macht, afrekeningen en loyaliteit. Wie een machtsstructuur verstoort, wordt uit de weg geruimd. Roos zat als griffier in het centrum van die macht. En maakt nu onderdeel uit van een politieorganisatie die burgers moet beschermen tegen machtsmisbruik. Ironie? Nee, het Systeem.
De aangifte is helder, essentiële stukken zijn bewust achtergehouden. Er is selectief informatie gedeeld met het OM. Het scenario-overleg, een soort interne war room om Arib politiek te liquideren, kwam pas laat aan het licht. En zelfs toen werd het afgedaan als ‘een verkennend gesprek’. De aanwezigen: Roos, Bergkamp, Sonja K. en nog een handvol kabinetsmensen. Wie er niet bij zat? Arib zelf. Klassieke bureaucratische executie.
Waarom zit Roos dan nog steeds op haar post bij de politie? Heel simpel, omdat ze het spel kent. En omdat niemand intern de ballen heeft om te zeggen, dit kan niet. In plaats van tuchtrecht, volgt er een promotie. In plaats van schorsing, een diplomatiek zwijgen. Het systeem beschermt zichzelf en wij mogen toekijken.
De politie heeft geen onafhankelijk onderzoek aangekondigd. Er komt geen tuchtrechtzaak, geen integriteitscommissie. Waarom niet? Omdat het allemaal “formeel juist” zou zijn verlopen. Zoals het in dictaturen ook vaak formeel klopt, zolang de juiste handtekeningen maar zijn gezet.
Follow the Money legt bloot wat al jaren gebeurt: topambtenaren zijn onaantastbaar. Als je fout zit, dek je je in. Als je dreigt te vallen, promoveer je jezelf horizontaal. Als de Kamer begint te morren, haal je er een extern bureau bij voor een “objectieve analyse” met subjectieve uitkomsten.
Wie denkt dat het hier om een incident gaat, vergist zich.
Dit is symptomatisch voor hoe bestuur werkt. De Toeslagenaffaire, mondkapjesdeal, dividendgate, Grapperhaus’ trouwfeest. De ene affaire is nog niet afgekoeld of de volgende ligt al op het vuur. En wat gebeurt er met de hoofdrolspelers? Ze krijgen een nieuwe functie, een wachtgeldregeling of een baantje in Brussel.
Wat deze zaak extra wrang maakt, Roos zit in de landelijke korpsleiding. De top van een organisatie die integriteit als kernwaarde predikt. Dezelfde organisatie die burgers aanhoudt voor een fietslampje, maar haar eigen leiding vrijuit laat gaan bij het achterhouden van bewijs in een politieke affaire. Het vertrouwen in de rechtsstaat wordt van binnenuit ondergraven. Niet door relschoppers, maar door bestuurders in mantelpak.
Het is onacceptabel dat iemand die verdacht wordt van het manipuleren van een parlementair proces, het gezicht is van onze politie. Wat moet een agent op straat denken? Wat moet een burger denken die aangifte doet van intimidatie op de werkvloer, terwijl de top zelf wegkomt met politieke intimidatie op Kamerniveau?
Als Simone Roos ruggengraat had, zou ze per direct opstappen. Niet omdat het moet van de regels, maar omdat het hoort bij fatsoen. Maar helaas, fatsoen is al lang uitverkocht dat heb ik zelf al ondervonden. Integriteit is een logo geworden, geen levenshouding. En de politie? Die poetst het insigne op, terwijl het vuil eronder steeds dikker wordt.
De enige hoop ligt bij burgers, klokkenluiders en onderzoeksjournalisten die blijven graven waar het stinkt. Want van binnenuit gaat er niets veranderen. Wie omhoog valt, heeft geen reden om naar beneden te kijken.
Wie bepaalt wat recht is, mag het kromme blijkbaar zelf tekenen. En dat is precies waarom mensen de overheid niet meer vertrouwen. Niet omdat ze willen rellen, maar omdat ze zien dat liegen loont. Bovenin tenminste en zolang dat loont, verliest Nederland elke dag een stukje geloof in rechtvaardigheid. Niet door protest, maar door voorbeeld van bovenaf.
Nieuwsbrief? Ja, maar zonder poeha
Ja, je ziet veel op internet. Maar niet met mijn woorden, mijn scherpte en mijn humor.
Schrijf je in als je:
- Genoeg hebt van lege updates
- Soms wilt lachen én nadenken
- Wilt weten waar ik me nu weer druk om maak
Kort, scherp en alleen als het ergens over gaat.
Toetje van Eveline
