Overmorgen is het Pasen. Tijd voor eieren zoeken, kuikens van servetpapier, en een brunch waar je maag pas dinsdag van herstelt. Maar dit jaar? Dit jaar zit er iets extra’s in je ei: PFAS. De onzichtbare, onuitnodigde gast die je lichaam niet meer verlaat. Niet met azijn, niet met yoga. Forever chemicals, noemen ze het. Lekker feestelijk.

Want ja hoor: nét op tijd voor het feest der eieren schuift de overheid een semi-paniekbericht je feed in.
“Eieren uit eigen tuin bevatten te veel PFAS.”
En daar zit je dan. Truus de kip heeft net haar ochtendritueel afgerond, en jij staat met een beschuldigend ei in je hand alsof je een misdrijf pleegde. De dader? Jij. De medeplichtige? Truus. Het motief? Ontbijt.

Alsof iemand in Den Haag dacht: “Waar kunnen we de mensen deze maand mee bezighouden?” Vorige week stikstof, vorige maand oorlog, gisteren vlees… en nu dus het ei. Want een goed beleid begint tegenwoordig bij verwarring. Gooi een waarschuwing in het rond, kijk wie reageert, meet het aantal boze Facebook-comments en schuif de schuld elegant naar de burger.

Niet naar de industrie. Niet naar de lozende chemiegiganten. Niet naar decennialang giftig wanbeleid. Nee hoor, naar jouw tuin. Jouw kip. Jouw pannenkoekenmix.

Even serieus: PFAS? In m’n ei?

Ja dus. PFAS, dat spul dat al sinds de jaren ’60 vrolijk wordt gebruikt in alles dat niet mag lekken, vlekken of plakken. Anti-aanbaklagen, fastfoodverpakkingen, regenkleding, mascara, brandblusschuim, tapijten, je regenwater en nu dus ook je ontbijt. En waarom? Omdat het handig is. En omdat niemand dacht: “Hee, dit blijft dus voor altijd bestaan. Misschien niet handig.”

De overheid wist het. De producenten wisten het. En jij? Jij mag je nu schuldig voelen over je omelet.

Want dat is de nieuwe trend: beleidsfalen omdraaien tot jouw probleem. Jij had beter moeten weten. Jij had de kip moeten testen. Jij had een labje in de schuur moeten bouwen. Jij had moeten begrijpen dat een ei uit je tuin ineens verdachter is dan een Oekraïense drone boven Polen.

En dus wordt Truus geslachtofferd. Letterlijk en figuurlijk. Niet de vervuilers, niet de vergunninghouders, niet de regelgevers, maar de kip die je kind een naam gaf. Misschien komt er volgend jaar wel een wet: kippen verboden binnen een straal van 10 meter van biologische intentie. Streng gecontroleerd door een ambtenaar in gifvrij polyesterpak.

En waar moet je dan je ei vandaan halen? Juist. Uit de supermarkt. Gecertificeerd. Gecontroleerd. Geïsoleerd van elk spoor van natuurlijk leven. Van kippen die nooit de zon zagen, nooit gras voelden, nooit één keer kakelden zonder stress. Maar hun ei? 100% veilig volgens de norm.

Die norm, overigens, verandert per kwartaal. Want zodra iets mis dreigt te gaan, schuift de overheid ‘m gewoon een tikje op. En zo kan een product ineens van “mogelijk schadelijk” naar “consumptieadvies: onbeperkt” in drie beleidsregels en een lobbylunch.

Kippen die leven zijn verdacht…. Machines met snavels? Prima.

Dat is de absurde werkelijkheid. Hoe meer natuurlijk gedrag een dier vertoont, hoe groter de kans dat jij het niet mag eten. Een kip die scharrelt? Risico. Een kip die in een hal onder TL-licht staat te trillen? Top. Want dat kunnen we controleren. Die zijn tenminste stil.
En daar houden ze van, daarboven: controle.
Niet van milieu. Niet van bedrijven. Van jou.
Jij moet bang zijn, jij moet twijfelen, jij moet leren gehoorzamen.

Vandaag is het ei. Morgen je adem.

Serieus, nu is ook wandelen verdacht…

Alsof het allemaal nog niet idioot genoeg is: ja, er gaan echt stemmen op dat wandelen CO₂ uitstoot en dus “op schaal” een factor zou kunnen zijn. Als je nog niet van je stoel gevallen was: nu is het moment.

Je voeten. Je adem. Je simpele, eerlijke poging tot leven… verdacht.
Straks komt er een app. Looptoeslag. Zweetbelasting. “Beweeg vooral, maar niet te veel.” Misschien straks ook een verplichte QR-code voor wandelschoenen.
Wat is het doel van deze waanzin?

Testen. Hoe ver je mee buigt. Wanneer je knakt. Wanneer je stopt met vragen stellen en alleen nog maar consumeert wat er wordt toegestaan. Tot je geen kip, geen pannenkoek, geen ademhaling meer hebt zonder beleid.

En weet je wat? Misschien is het genoeg geweest.
Misschien is dit het moment waarop we stoppen met alles slikken.
Want het ei is niet het probleem.
De leugen eromheen wel.

Pasen 2025. Vrolijk? Mwah. Eerlijk? Nou, vooruit.

De meeste mensen hebben geen idee wat er werkelijk speelt. Ze denken: “Ach, zal wel meevallen.”
Maar ondertussen raken we alles kwijt dat nog een beetje natuurlijk voelt.
Zelf eieren rapen. Zelf ademen. Zelf wandelen.
Zelf nadenken.

En dus is dit je reminder.
Dat de grootste troep niet in je ei zit, maar in het beleid.
Dat Truus je niets aandoet.
Dat de echte gifspuiters stropdassen dragen en in commissies zitten.

Dus eet dat ei. Kijk Truus recht in haar kippenoog aan.
En besef dat je niet gek bent, alleen wakker.

Maar ehhh… fijne Pasen hè.
Doe de groeten aan Truus.
En Hennie.
En Henk…
als hij nog leeft.

Tja. Schreeuwers moeten op het hakblok tegenwoordig.
Vooral als ze eieren leggen zonder QR-code.

©️ Eveline Meijvogel